پرواز بیست و هفتم

یه وقتایی هوای دلتنگیت بدجور آسمون قلبمو پر میکنه

همون موقع دلم می خواد کنارم باشی، دستمو بگیری، آرومم کنی، بهم لبخند بزنی....... چقدر دنیای ما آدما مسخره است....... تمام دنیامون می شه یه آدم و همون یکیو ازمون دریغ میکنن!!!!

نمی دونم باید چیکار کنم که تو رو کنارم ببینم

نمی دونم کدوم کلون در رو باید بزنم

لبخند کیو بخرم

نمیدونم......

از دوریت کلافه ام..... نمی دونم غمگینم یا تنها...... تنها که نیستم یاد تو هیچوقت منو تنها نمیذاره! اما پس دستات کو؟ همونایی که باید پناه گریه ام باشه! نگاهت کو؟ همونی که باید خورشیدم بشه و نذاره تو سرمای دنیا قلبم یخ بزنه

دنیا خیلی نامرده!!!!!! خیلی..............